جنگ علیه صبا و رضا

جنگ علیه صبا و رضا

Blog Article

بااینحال، این موضوع به معنی نبود نسخههای خطی دیوان در این کشور نیست، چنانکه گزارش شده که در سال ۹۰۷ ه.ق یعنی ۱۱۵ سال پس از درگذشت حافظ، تنها در هرات ۵۰۰ نسخه موجود بوده است. شمار همهٔ غزلهایی که بهطور کلی مورد پذیرش واقع شدهاند، کمتر از ۵۰۰ غزل هستند: ۴۹۵ غزل در ویرایش قزوینی و غنی، ۴۸۶ غزل در ویرایش دوم خانلری و ۴۸۴ غزل در ویرایش سایه. او حتی از نسخهای از دیوانِ حافظ بههمتِ شاهزاده فریدون خان و نیز شرحِ سودی آگاهی داشت. گروهی از اشعار است که متعلق به همشهریهای حافظ و یا بعضی شاعرانِ معاصرش بوده و واردِ دیوانِ او شده است. اینگونه میشود که در محور افقی یا همان تکتک ابیات، شعر ساحت عرفانی را تداعی میکند و در محور عمودی، ساحت عاشقانه، مدحی، دنیوی و قلندری. دستنویسهای دیوان حافظ یا مستقلند یا بخشی از جُنگ، سفینه یا مجموعه. بارتلمی دربلو، خاورشناسِ فرانسوی، در سال ۱۶۹۷ م و در کتابخانهٔ شرقیاش شرحِ حالی از حافظ نگاشته بود که منبعش، نوشتههای لطفعلیبیگ آذر و دولتشاه سمرقندی بود. فرزند اول صبا، غزاله صبا به نقاشی و طراحی مد و لباس مشغول بود. او معتقد بود اجرای نمایشی تکنیکهای نوازندگی نباید به ارزش هنری و زیبایی اثر لطمه وارد کند.

با این حال برخی از منتقدان گرایش ابتهاج به سوسیالیسم و حزب توده را باعث تقویت جنبهٔ شاعری او میدانند. پژوهشهای بنیادی قاسم غنی در این زمان انجام شد، اما برخی از دانشپژوهان برجستهٔ فارسی امروز وجود دارند که مقالاتی مهم در این زمینه ندارند. فارغ از همهٔ اینها در دیوانِ حافظ موارد بسیاری دیده میشود که کاتبانی که خود طبعی داشتهاند، بنا به تشخیصِ خویش مبنی بر کاستیِ قافیهای در برخی جاها، خود بیتی سراییده و به آن غزل اضافه میکردند؛ چنانکه در طبعهای ذوقی مثل انجوی، قدسی و پژمان میتوان دید. بعضی از این بیتها به شهرت زیادی هم رسیدهاند. شاعران و نویسندگان پارسی زبان در مورد وی مرثیههای زیادی سرودهاند و در کابل، بدخشان و جاهای دگر از این شاعر بلندآوازه یاد وارهها و محفلهای را بر پا کردهاند و نیز صبا گو دبیرستانی را در بدخشان، مؤسسه تحصیلات نیمه عالی، چاپ خانه و ماهنامه که ارگانی نشراتی ریاست امور زنان ولایت بدخشان میباشد، به نام او در بدخشان و همچنان دبیرستانی در کابل نامگذاری نمودهاند.از مخفی بدخشانی یک دیوان اشعار به جا مانده است. همچنین محمد افشینوفایی، عضو هیئت علمی دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران، کار نظارت بر چاپ کتاب را بر عهده گرفت. حسن روحانی، هفتمین رئیسجمهور ایران در پاسداشت یاد استاد باستانی پاریزی بیان داشت: «این استاد فرزانه بیشتر عمر گرانمایه خود را با نگاه ستایش آمیز به تاریخ و تمدن ایرانی صرف تبیین ارزشهای انسانی فرهنگ کشورمان کرد و دهها اثر ارزشمند از خود به یادگار گذاشت که همچنان پربار و روشنگر خواهد بود». ​Da​ta w as gen erat ed by G​SA Con​tent G᠎enerator​ D em over​sion.

حافظ چنانکه قرآن در یک سوره به بسیاری از موضوعات و مفاهیم میپردازد، در یک غزل چندبیتی، گسترهای وسیع از حکمت و معنا را میگنجاند. این سبک برای خوانندهٔ امروزی آشناتر است و از واژگانِ اصیلِ فارسی در آن کاسته و بر واژگانِ عربی افزوده شده است. سبکِ عراقی بهمدت ۳۰۰ سال از اوایل سدهٔ هفتم تا اوایل سدهٔ دهمِ هجری قمری و در دوران مغول و ایلخانی و تیموری در ادبیاتِ فارسی رواج اینجا داشت. در فاصلهٔ چهارصدسالهٔ تدوین دیوان در دههٔ آخر سدهٔ هشتم هجری تا چاپش در کلکته در سال ۱۲۰۶ ه.ق/۱۷۹۱ م، بنابر گزارش کارشناسان و فهرستنگاران، این کتاب بیش از هر اثر ادبی دیگر کتابت و نسخهبرداری شده است. بندر ابنداس خوشگو، نویسندهٔ سفینهٔ خوشگو، گزارش میکند یکی از اجدادش در زمان اورَنگزیب عالَمگیر، دیوانِ حافظ را همیشه در آغوش داشته و خوشگو نیز به نیتِ نذری برای حافظ، در هر شب جمعه اطعامِ مسکینان و فقرا میکرده است. و کردها در تصمیمگیریهای مهم زندگی خویش به فال حافظ پناه میبردند و بر این باور بودند که حافظ بهترین راه را نشان میدهد. بر روی سمت دیگر سکههایش، همان تصویر کلاسیک آتشکده و دو شخصی که در کنار آن ایستادهاند را نشان میدهد.

در سال ۱۳۳۲ از دانشکده هنرهای زیبا فارغالتحصیل شد و نشان درجه اول علمی را دریافت کرد. سید سام بهشتی عضو کانون منتقدین و نویسندگان سینمای ایران، روز صفر را اوج تکامل و پختگی کارگردانی از جنس سینما عنوان کرد و افزود انگار سالها تجربه و شناخت به سینما در طراحی سکانسها نهفتهاست، میزانسنهای دقیق با ترکیب بندیهای خوش رنگ لعاب و تصویر برداری فوقالعاده و لحظههای تعقیب و گریزی که همانندش را در سینما نداشتیم، بهم آمیخته شدهاست. محمدعلی جمالزاده، شعر او را از لحاظ استقلال و اصالت از حافظ و صائب تبریزی بهتر میداند. این شعر نیز بهاشتباه در ضمنِ اشعارِ حافظ آمده و پرویز ناتل خانلری نیز به نقل از دو نسخهٔ قدیمی آن را در تصحیحِ خود آورده است؛ اما این شعر اصالتاً متعلق به خسرو و شیرینِ نظامی است. در تصحیحهای معتبر دارای ۱۲ بیت است اما در طبعِ مجاهد با ۱۶ بیت آمده است.